Moderne Klassiekers

Twee uitersten van het dansspectrum, waarbij de 'Hollandse Meester' Van Manen voor een abstracte benadering kiest, terwijl de Russisch-Amerikaanse Ratmansky zich laat inspireren door een beroemd sprookje.

Four Schumann Pieces is sinds de première in 1975 uitgegroeid tot een van Hans van Manens populairste en meest uitgevoerde balletten. Het werd oorspronkelijk gecreëerd voor het Britse Royal Ballet, met toenmalig balletster Anthony Dowell in de uitdagende hoofdrol, omdat Van Manen een choreografie wilde maken waarin nu eens niet ‘die eeuwige ballerina’, maar juist de ‘ballerino’ centraal stond. Omgeven door vijf dansparen zien we deze mannelijke solist, in de voor Van Manen zo typerende heldere danstaal, door verschillende gevoelsstadia gaan, waarna hij uiteindelijk alleen achterblijft. De abstracte choreografie krijgt daardoor alsnog een romantische en melancholische lading.

Eigenzinnig en ontroerend
Alexei Ratmansky’s The Fairy’s Kiss (2017) beleeft in juni 2024 zijn Europese première bij Het Nationale Ballet. Uitgangspunt voor het ballet is Igor Stravinsky’s magistrale Le baiser de la fée uit 1928, dat op zijn beurt weer geïnspireerd is op Hans Christian Andersens sprookje De IJskoningin. Dit gaat over een jongen die tijdens een sneeuwstorm gered wordt door de kus van een fee. Hij groeit op tot een knappe jongeman, maar in de nacht voor zijn huwelijk keert de fee terug om hem te claimen, en bezegelt zijn lot met een ijzige kus. Ratmansky – tegenwoordig ‘artist in residence’ bij het New York City Ballet – voorziet het verhaal daarbij van een eigenzinnige extra verhaallijn: zijn ontroerende The Fairy’s Kiss – met prachtige decors en kostuums van Jérôme Kaplan – gaat óók over een choreograaf die zijn lot niet kan ontlopen.