Vertel ons: wie ben je en waarom ga jij met plezier naar je werk? Ik ben Imke en ben twee jaar geleden afgestudeerd van de Fontys Hogeschool voor de kunsten als docerend theatermaker. Momenteel werk ik met veel plezier op de HAN in Nijmegen als docent drama op de opleiding vaktherapie Drama en daarnaast heb ik verschillende klussen als theatermaker. Ook ben ik onderdeel van het absurdistisch muziektheaterduo Snoekbaars. Waarom ik zo hou van het theatervak is omdat het ruimte geeft om uit te breken uit sleur, braafheid en het “normaal” moeten doen. Ik ben op de vloer altijd op zoek naar grenzen en onverwachtse wendingen. Dit zorgt ervoor dat ik mezelf blijf prikkelen om altijd anders tegen dingen aan te blijven kijken en me te laten inspireren door in eerste instantie nietszeggende situaties.

Wat zijn jouw grootste drijfveren? Ik heb vaak gehad in mijn werk dat ik overweeg om maar gewoon vakkenvuller te worden. In een proces naar een voorstelling toe zijn er altijd momenten dat ik denk “Waarom doe ik dit?” Twijfels of het wel goed genoeg is, of het wel ergens op slaat, en dingen als “ik doe dit gewoon nooit meer” zijn normale gedachtes die altijd terugkomen. Maar toch gebeurt er aan het eind van dat proces een stukje magie: alles komt ineens bij elkaar. Adrenaline, spanning en overwinning zijn voelbaar. Een moment van ultiem geluk. Waarom ik dit zo voel? Geen idee. Maar het zorgt er wel voor dat dat ene korte magische moment het lange soms pijnlijke proces doet vergeten en ik er weer opnieuw aan begin.

Met deze #doorSTROOM kunnen we de wereld elke dag een beetje mooier maken! Welke inspiratie vind jij belangrijk te delen met anderen? Ik heb ooit een docent gehad waarvoor we iedere week een one minute act moesten maken. Het maakte niet uit hoe gek, groots of stoms het was, als je maar één minuut op de vloer stond. Daarna werd er niet geapplaudisseerd, omdat er dan een oordeel achteraankwam. Dit zorgde ervoor dat alles bestaansrecht kreeg; het mag er zijn en alles is goed. Ik heb daar nog tot de dag van vandaag uit meegenomen dat je jezelf mag gunnen gek of groots te mogen denken en je jezelf daar serieus in mag nemen. Je ideeën hebben bestaansrecht. 

Hoe belangrijk vind jij dat mensen onderdeel moeten worden van deze #doorSTROOM? Theater gaat voor mij voor een groot deel over collectiviteit en saamhorigheid. Je zit met een grote groep mensen naar iets te kijken wat er op dat moment gecreëerd wordt. Je maakt dus met honderden vreemden ineens gezamenlijk iets mee. Na de voorstelling gaat iedereen weer uit elkaar om na te praten met een bitterballetje en een drankje, maar hoe mooi is het om juist de verbinding nog even langer aan te gaan met elkaar.  Ook denk ik dat je na gesprekken met makers anders naar voorstellingen gaat kijken. Als je iets ziet en meer stilstaat bij de bedoeling van een maker, creëert dat ook weer extra dimensies in een voorstelling.

Welke STROOM MeetUp is jou het meeste bijgebleven en waarom? De MeetUp die me het meest is bijgebleven is van de voorstelling van Saman Amini- integratieplan. Saman Amini nam ons als publiek mee in zijn reis naar zijn “Nederlanderschap” wat hij had vormgegeven in een cabaretvoorstelling. Tijdens de voorstelling was er sprake van ontspanning, plezier en verbinding met het publiek. De MeetUp had ik daarom ook in die sferen verwacht. Het gesprek begon ook met waarom hij dit verhaal nu wil delen en eindigde in een pittig inhoudelijke discussie met en tussen het publiek. Ik zag hierin juist de kracht van theater; Het gaf mooi weer hoe een cabaretvoorstelling, wat toch vaak wordt gezien als ontspanning en iets luchtigs, toch een maatschappelijk urgentie discussie kon oproepen.

De MeetUp geeft de gelegenheid voor mooie ontmoetingen en echte gesprekken. Welk persoon zou jij graag nog ooit willen ontmoeten? Misschien gek om nu niet iemand te noemen die in het theaterwerkveld zit en mij inspireert, maar mensen die mij goed kennen zal het niet verbazen; ik zou dolgraag een keer in gesprek gaan met één van de juryleden van Masterchef Australië. Ik moet altijd huilen bij dat programma. De deelnemers doen mee vanuit een behoorlijke intrinsieke motivatie. Op het moment dat ze er doorheen zitten, zijn de juryleden vaak streng en doortastend, maar doen ze dit juist om de deelnemers verder te laten komen, hun grenzen op te zoeken om hun droom waar te kunnen maken. Deelnemers huilen, ik huilen. Ik zou graag met Gary Mehigan en George Calombaris willen praten over hun passie, levensstijl en de wil om anderen hierin te coachen. Uiteraard tijdens een 7 gangendiner. Door hun gekookt. 

In de gesprekken die je voert met de makers kom je snel tot de kern van de boodschap. Wat is je geheim voor een goed, verdiepend gesprek? Voor mij gaat theater vaak over de “Waarom” vraag. Je ziet op het podium vaak wát er gebeurt, maar wáarom het gebeurt zorgt voor de spanning. Daarom vind ik de “waarom” vraag ook spannend om aan een maker te stellen. Hierin zit volgens mij de reden en de wil van de maker om een verhaal te vertellen of boodschap over te brengen. Daarnaast ben ik nieuwsgierig aangelegd. Ik vind het interessant om de “waarom” vraag te stellen, maar ik wil het ook echt weten. Wat drijft een maker om tot dit te komen? Omdat je gezamenlijk van tevoren de voorstelling hebt gezien, vind ik het van belang dat de toeschouwers ruimte krijgen om ook hun vragen en reactie te kunnen delen met de maker. Wat ik heb ervaren tijdens de nagesprekken is dat toeschouwers super open en eerlijk vertellen over hun ervaring. Door deze openheid ontstaat er een soort puurheid in het gesprek, waardoor de kern van de voorstelling mooi tot z’n recht kan komen.