Interview Madeleine Matzer over de voorstelling Broos

Madeleine Matzer (64) is artistiek leider van MATZER Theaterproducties, regisseur en schrijver van de theatertekst voor de voorstelling Broos.

‘IK HEB GROTE BEWONDERING VOOR DEZE VROUWEN’

“Het is mijn vak om dingen invoelbaar maken. Als ik het zelf zo vergaand mogelijk kan invoelen, dan vind ik ook alle aanknopingspunten om anderen erin mee te kunnen nemen.” Madeleine Matzer verdiepte zich in de verhalen van anderen om het verhaal voor Broos te kunnen schrijven én regisseren. “Ik geloof in de stelregel: hoe persoonlijker, hoe universeler.”

“Als moeder is het vaak een heel gejongleer tussen opvoeden, werken en alle andere rollen die je hebt en dan ook nog ruimte moeten of willen maken voor zelfzorg en persoonlijke ontwikkeling. Veel moeders hebben sowieso de neiging om eerder voor een ander te zorgen dan voor zichzelf, iets wat ik herken. Ik stelde me voor dat je die neiging hebt en dan een kind krijgt met een beperking. Dan is het niet eens meer een vraag: je moet gewoon aan de bak.”

“Door in deze materie te duiken, maakte ik kennis met allerlei perspectieven van binnenuit. Ik las veel boeken, keek documentaires, luisterde de podcastreeks Levend Verlies. En ik interviewde zes vrouwen, met allemaal verschillende achtergronden, omstandigheden en kinderen met andere aandoeningen. Ik hoorde zes totaal verschillende verhalen. Zij vormden de inspiratie voor de zevende vrouw die ik in de theatertekst heb gecreëerd, die dit verhaal draagt in de voorstelling Broos.”

CAST
“Ik wist meteen dat Lottie dit moest spelen. Ik heb eerder een aantal keer met haar gewerkt en ik vind haar een waanzinnig goede actrice: mooi en gevoelig. Daarbij is het een van de mooiste zangeressen van het land en ik wilde graag veel muziek in de voorstelling. Dan kom ik meteen uit bij Helge. Waarom? Ga één keer naar hem kijken, dan weet je het. Hij is al twaalf jaar mijn muzikale rechterhand. Helge weet me altijd te verrassen en maakt altijd precies hetgeen wat gemaakt moest worden, zonder dat ik dat vooraf kon weten. Het is nooit voorspelbaar; hij legt altijd een extra laag in een voorstelling die niet te vertellen is.”

“Natuurlijk is dit één verhaal, terwijl er miljarden zijn. Ik vond het ook spannend om de tekst voor het eerst voor te lezen tijdens online lezingen waar inhoudsdeskundigen naar luisterden; mensen die zelf een kind met een beperking hebben of daar dagelijks mee werken, of zorgcoördinators. Het was dan ook fijn terug te krijgen dat mensen zich in de tekst herkennen. Het is mijn vak om dingen invoelbaar maken. Als ik het zelf zo vergaand mogelijk kan invoelen, dan vind ik ook alle aanknopingspunten om het voor anderen invoelbaar te kunnen maken. Hoe persoonlijker, hoe universeler.”

BEGRIJPELIJK
“Een aantal van de vrouwen die ik heb gesproken, hadden er ook nog een indrukwekkende baan naast. Dat vind ik razend knap, want dat kan op zichzelf al groot en veel zijn. Net zo bewonderenswaardig vind ik de vrouwen die ervoor kiezen juist al hun tijd en aandacht te wijden aan de zorg voor hun kind. Jammer genoeg gaat het dus linksom of rechtsom vaak mis: veel vrouwen krijgen een burn-out. Vaker dan mannen in deze situatie. Dat levert een enorme complexiteit aan gevoelens op, van de meest optimistische tot de donkerste gedachten; het hele palet wordt aangesproken. Ik vind het volslagen logisch dat je jezelf daarin een tijdlang kwijt kunt raken en je niet kunt veroorloven nog stil te staan bij je eigen dromen en idealen. Het is überhaupt al moeilijk genoeg om in het leven vast te blijven houden aan je wezenlijke roep en ruimte te blijven maken voor je eigen ontwikkeling en zorg. Er wordt vaak gezegd: ‘Als je niet goed voor jezelf zorgt, kun je ook niet goed voor een ander zorgen.’ Dat snap ik. Veel vrouwen die ik heb gesproken, zeiden: ‘Maar wannéér dan!?’ Dat snap ik ook.”

HOMMAGE
“Misschien wordt dit verhaal wel niet zo vaak verteld omdat er meestal naar het kind wordt gevraagd en eigenlijk zelden naar de vrouw. Die wordt niet vaak gehoord. Misschien ook omdat veel vrouwen in volle vaart en liefde in een groef schieten waar ze pas weer uitkomen als daar ruimte voor is; ze hebben al hun aandacht nodig om al die bordjes in de lucht te houden. Daar heb ik grote bewondering voor. In dat opzicht is het ook een hommage aan die vrouwen. Ga er maar aanstaan.”

Soms is alles ineens anders
Van buiten en van binnen
Als je met je ogen knippert
en ze weer open doet
is niks meer zoals het was
Nooit meer
Alles heeft een andere kleur
Een andere geur
Een ander ritme 
Een ander perspectief 

uit: theatertekst ‘Broos’, door Madeleine Matzer